Roman dashurie:Shumë larg shtëpisë 5

  • 20 April 2018 - 23:46
Roman dashurie:Shumë larg shtëpisë 5

Adelina po shikonte se si dy vajzat e vogla po anashkalonin nënën e tyre, duke kënduar e duke u kapur për dore derisa po ecnin. Ajo dhe Besa, si motra që janë, kurrë nuk kishin qenë kaq të afërta me njëratjetrën. Në fakt, asaj nuk i kujtohej një gjë e vetme, të cilën e kishin bërë së bashku. Madje ato as nuk kishin dëgjuar të njëjtin zhanër të muzikës. Adelina mbante në mend shumë mospajtime dhe grindje që kishin, por nuk i kujtoheshin shumë gjëra të tjera. Besa me hidhërim kishte ruajtur kujtimin për punën vullnetare të Adelinës. "A e di ku është stacioni më i afërt i autobusëve, rastësisht", pyeti Adelina. "Natyrisht se po. A ke plane". "Po në fakt. Më duhet të kthehem prapa në ishull, për ta takuar një mikun tim". "Në ishullin "Mangrove"", pyeti ai. "Sa vend i mirë që është. Gruaja ime dhe unë kemi kaluar kohë atje, për disa vite rresht. Ishim për peshkim po ashtu". "Nuk keni mundur të zgjidhnit vend më të mundur për peshkim". "A nuk e di unë". Ai i kishte dhënë udhëzimet për stacionin më të afërt të autobusit dhe Adelina e kishte falënderuar atë derisa po ngrihej për të shkuar. "Vetëm se kam nevojë për pak shopin së pari", tha ajo. "Unë erdha gjithë këtë rrugë, nuk dëshiron që të largohem me duar bosh". "Me fat", i tha njeriu i moshuar. "Me fal Krishtlindjet", i tha ai prapa shpinës së saj derisa ajo po shkonte përderisa ajo po ecte ta gjejë një motoçikletë. Telefoni i saj po cingëronte derisa po ndiqte udhëzimet dhe kur e pa numrin e telefonit të Tefikut në ekran, një buzëqeshje pa dëshirën e saj një buzëqeshje u shfaq në mënyrën e saj. "Hej e huaj" u përgjigj ajo "Uau, a ke fluturuar për në "Madison Square Garden" pyeti ai. "Sa zhurmë", është qendër tregtare. "Minutën e fundit të blerjes për Krishtlindje po e shfrytëzon"? "A mund të ma vësh fajin? Jam hutuar nga dikush që po vazhdon të më ftojë ta kaloj kohën me të, me kujtimet që na kujtohen nga shkolla e mesme", tha ajo. "Ah, më paske shikuar me hile. A po funksionon". Ajo në fakt po mund ta dëgjonte derisa po qeshte. "Ende jo. Më dëgjo, shpresoj se nuk jam vonuar për darkë. Besa dhe unë u desh të fluturojmë dhe më duhet ta zë një autobus për një taksi mbi ujë. Nuk ia kam idenë sa kohë do të më marrë, por po hamendësoj se shumë gjatë". "Një autobus" bëri ai. "Mos, shokut tim Palit do t'ia jap numrin tënd". "Kush është Pali". "Një miku im që posedon një servil të veturave. Do të jem i shpejtë". "Mos i bën telashe vetes". "Telashe? Këtu jam krejt vetjake. Nuk dëshiroj që ta humbas natën tonë jashtë". Ai kishte shmangur fjalën "takim". Ajo qeshi. "Në rregull, je vetjak që po dërgon një veturë për mua". "Do të shihemi sonte" tha ai. "Të faleminderit Tefik". Derisa në momentin kur e përfundoi blerjen, ajo e pa veten derisa po ndihej e lumtur dhe ishte në pritej të Palit, i cili duhej t'ia rregullonte transportin. Një limuzinë e bukur me ngjyrë të zezë u shfaq aty, derisa ia kishte bllokuar pamjen.. Adelina edhe më tutje po e lakonte qafën duke kërkuar një veturë kur shoferi i limuzinës u shfaq përballë saj. "Ti me siguri duhet të jesh Adelina", i tha ai. "Tefiku të paska përshkruar për mrekulli" . "Pal" i tha ajo. Ai nuk kishte të veshur uniformën e zakonshme të shoferit. Në fakt, ai dukej thuajse e kishte vjedhur limuzinën. I veshur me xhinse të grisura dhe një bluzë, nuk përshtatej edhe aq me ngjarjen. "Mos u shoko" i tha ai. "Unë nuk jam shoferi". "Atëherë pse e vozit limuzinën"? "Unë kam kompaninë e tyre. Është me rëndësi kur je pronar i një kompanie të limuzinës". (vijon) 

(Kosova Sot)