Parandalimi është ilaçi më i mirë për migrimin

Parandalimi është ilaçi më i mirë për migrimin
  • 13 August 2018 - 08:19
Shkruan: JORGE MOREIRA DA SILVA

Me gazetat plot histori rreth sfidave me të cilat ballafaqohen familjet emigrante, mund të jetë joshëse të supozohet se shkaqet e zhvendosjes gjithashtu po trajtohen. Megjithatë, në shumicën e rasteve një supozim i tillë do të ishte i gabuar. Sot, zgjidhjet për migracionin e detyruar përqendrohen pothuajse në mënyrë të veçantë në ndihmën ndaj refugjatëve pasi ata largohen, në vend që të synojnë arsyet për largimin e tyre. Për të zgjidhur krizat e refugjatëve në botë, shkaqet kërkojnë aq vëmendje sa edhe efektet. Pse prindërit rrezikojnë jetën e tyre, ose jetën e fëmijëve të tyre, të largohen nga vendi dhe të udhëtojnë në të panjohurën? Dhe, çfarë mund të bëhet për t'i parandaluar familjet të detyrohen të emigrojnë në radhë të parë? Këto janë ndër pyetjet kyçe që kolegët dhe unë u përpoqëm të përgjigjemi në një studim të ri të OECD-së, "Shtetet e brishtësisë 2018". Gjetjet janë po aq ndriçuese sa edhe shqetësuese.

Ndihmat për emigrantët Deri në vitin 2030, më shumë se 80% e të varfërve në botë do të jetojnë në një zonë të definuar si "e brishtë" - një status që mund të pasqyrojë një numër të shkaqeve politike, sociale, të sigurisë, ekonomike ose mjedisore. Për fat të keq, nëse tendencat e tanishme vazhdojnë, shumë pak ndihmë zhvillimore do të ndahet për të adresuar faktorët që kontribuojnë në këtë brishtësi. Në vitin 2016, për shembull, vetëm 2% e ndihmës zyrtare për zhvillim (ODA) prej 68.2 miliardë dollarësh që shkoi në vende të prekura nga brishtësia janë përdorur për aktivitetet e parandalimit të konflikteve dhe vetëm 10% kanë shkuar në iniciativat për ndërtimin e paqes. Nuk ka përfundime të tjera për të nxjerrë: duhet të ndryshojmë mënyrën e shpërndarjes së ODA-s. Sipas Agjencisë së Kombeve të Bashkuara për Refugjatë, një rekord 68.5 milionë njerëz u zhvendosën me forcë në vitin 2017. Shumë prej këtyre njerëzve erdhën nga vetëm pesë vende - Afganistani, Mianmari, Somalia, Sudani i Jugut dhe Siria. Por, ndërkohë që vendet që strehojnë refugjatët kanë nevojë urgjente për para, për të mbështetur përpjekjet afatgjatë të zhvendosjes, shumica e ODA-s ende kanalizohet në zgjidhje afatshkurtra. Iniciativat humanitare - si ushqimi dhe strehimi - përbënin afërsisht një të tretën e të gjithë ODA-s vitin e kaluar dhe kjo pjesë është në rritje për gati një dekadë. Në të kundërtën, financimi për ndërtimin e shkollave, spitaleve dhe infrastrukturës tjetër vazhdon të ngecë. Ndonëse është e kuptueshme që donatorët do të gravitojnë drejt zgjidhjeve që ofrojnë asistencë të menjëhershme për të zhvendosurit, neglizhimi i nevojave afatgjata të refugjatëve është i shkurtpamës. Thjesht, ambicia e bashkësisë ndërkombëtare për ndihmë duhet të evoluojë përtej mbajtjes së gjallë të njerëzve; ajo duhet gjithashtu t'u ofrojë migrantëve një të ardhme. Nëse shpërndahet siç duhet, ODA mund të jetë një mjet i fuqishëm për parandalimin e konflikteve dhe kthimin e tendencave që kontribuojnë në brishtësinë. Për më tepër, ky lloj i shpenzimeve shpesh është një burim shprese për migrantët, duke qenë se në shumë zona të prekura nga kriza, ODA është ndër burimet më të besueshme të financimit. Kjo është veçanërisht e vërtetë derisa 'emergjencat plaken', sepse nivelet e financimit zakonisht bien, meqë edhe donacionet nga të tjerët shterojnë. Për të qenë të sigurt, përmbysja e trendëve aktualë të shpenzimeve të ODA-së nuk do të jetë e lehtë.

Ndryshimi i qasjes Brishtësia manifestohet në mënyra të panumërta dhe trajtimi i sfidave të ndryshme si ekstremizmi i dhunshëm, ndryshimet klimatike, krimi i organizuar dhe diskriminimi gjinor do të kërkojë një libër të ri të rregullave për shpenzimet e zhvillimit. Megjithatë, nevoja për veprime është bërë urgjente. Nëse nuk adresohen, konfliktet, dhuna dhe format e tjera të brishtësisë do të kenë efekte të dëmshme, duke nxitur më tej dinamikën që çon në paqëndrueshmëri. Nëse bashkësia ndërkombëtare nuk ndryshon qasjen e saj për të investuar në rajonet e brishta, bota do të dështojë në arritjen e një objektivi kyç të Qëllimeve të Zhvillimit të Qëndrueshëm të OKB-së: të mos e lejë askënd prapa. Shpenzimet në zgjidhjet afatgjata gjithashtu kanë kuptim financiar. Sipas OKB-së dhe Bankës Botërore, nëse do të jepeshin më shumë para për programet e parandalimit të konfliktit, deri në 70 miliardë dollarë do të mund të ruheshin çdo vit nga kostot e zhvendosjes së refugjatëve. Ndërkohë që bota ka pranuar premisën e parandalimit me kosto efektive në kujdesin shëndetësor (duke promovuar, për shembull, analiza të rregullta dhe kontrolle), kjo filozofi ende nuk është aplikuar për hartimin e politikave për migracionin. Kjo mund dhe duhet të ndryshojë. Kriza globale e migracionit - më e keqja që nga përfundimi i Luftës së Dytë Botërore - ka konsumuar shuma të mëdha të kapitalit financiar dhe politik. Për ta adresuar atë në mënyrë efektive, fokusi duhet të zhvendoset në përmirësimin e stabilitetit dhe sigurisë, dhe në rritjen e shpresës për një të ardhme më të mirë në vendet nga ku vijnë emigrantët. Dhe, kjo do të thotë që komuniteti i zhvillimit, dhe sidomos donatorët zyrtarë, duhet të rishqyrtojnë prioritetet dhe politikat e tyre.

(Kosova Sot)