A do ta mbytë Italia Evropën?
Shkruan: JIM O'NEILL
Ata që kanë fuqinë për të vendosur dhe zbatuar rregullat fiskale dhe monetare të BE-së, e dinë plotësisht se eurozona nuk mund të mbijetojë në një krizë të stilit grek në Itali. Është përgjegjësia e tyre në muajt e ardhshëm të sigurohemi që nuk do të vijë puna deri aty
Pavarësisht trazirave politike dhe rreziqeve në zhvillim në nivel global, eurozona ka pasur dy vjet rritje të fuqishme ekonomike, të paktën nga standardet e saj historikisht zhgënjyese - dhe madje edhe me Britaninë e Madhe në drejtim të tërheqjes nga Bashkimi Evropian. Por, me formimin e një qeverie populiste në Itali këtë vit, nuk është më e sigurt të supozohet se ditët më të këqija të eurozonës janë prapa saj. Italia ishte vendi i parë që kam studiuar kur hyra në botën financiare në vitin 1982, kështu që unë kam një dashuri të veçantë për të. Unë punoja për një bankë shumë të madhe amerikane në atë kohë dhe unë ende mund të kujtoj bashkimin me thirrjet e shpeshta të konferencës transatlantike për të diskutuar raportin e borxhit të Italisë ndaj GDP-së. Pyetja për mendjen e të gjithëve ishte kur vendi kishte rrezik të kalonte në gjendje të pariparueshme; por kurrë nuk e bëri. Në vend të kësaj, Italia kaloi përmes, dhe ka vazhduar ta bëjë këtë që nga ajo kohë. Prapëseprapë, tani që qeveria italiane duket e gatshme për një ngecje me BE-në, nuk do të ishte e habitshme nëse do të rishfaqeshin shqetësimet për një dështim. Siç tregon përvoja ime prej më shumë se 30 vjetësh, problemet ekonomike të Italisë e tejkalojnë miratimin e euros. Ajo ka kohë që ka pasur produktivitet të dobët sipas standardeve evropiane dhe kjo ka rezultuar në rritje relativisht të ulët në dekadat para euros. Në të njëjtën kohë, rrymat rastësore të rritjes më të shpejtë rregullisht mbollën farat për krizat e ndryshme, shpesh duke rezultuar në zhvlerësimet e monedhës italiane, lirën.
Nxitja e konkurrencës Sigurisht, ka disa që tani dëshirojnë ditët kur lira mund të dobësohej për ta rivendosur rritjen. Kjo nuk është më një opsion nën monedhën e përbashkët. Por ajo që këta nostalgjikë nuk e shohin, është se anëtarësimi në euro i ka dhënë inflacionit të ulët Italisë dhe kështu normat më të ulëta të interesit. Për më tepër, ka arsye për të menduar se zhvlerësimet e lirës bënë më shumë dëm sesa të mirë. Edhe nëse ato ofronin një nxitje të konkurrencës, ato qëndronin për reforma më të ashpra strukturore që do të kishin rritur produktivitetin për një periudhë afatgjatë. Ka gjithashtu disa që besojnë se kuadri fiskal dhe monetar i eurozonës e mbyll Italinë në rritjen të dobët të GDP-së nominale, ndoshta inflacion tepër të ulët dhe borxh të lartë. Megjithatë, përpara se qeveria e re ta marrë detyrën, deficiti fiskal i rregulluar në mënyrë ciklike në Itali, në krahasim me pozicionin e saj të borxhit, shpesh ishte më tepër i përmbajtur krahasuar me pjesën tjetër të eurozonës, si dhe anëtarët e tjerë të G7 (Kanada, Francë, Gjermani, Japonia, Mbretëria e Bashkuar dhe Shtetet e Bashkuara). Megjithatë, partitë kryesore politike që qeverisnin Italinë deri në këtë vit nuk arritën rritjen e GDP-së nominale që vendi ka nevojë. Si rezultat, italianët zgjodhën një koalicion jo-konvencional, programi i të cilit kombinon politikat e mbetur populiste me ato të së drejtës populiste. Ndërsa partia Liga premton të ulë taksat, Lëvizja Pesë yjet (M5S) po ndjek një formë të të ardhurave bazë. Por, ajo për çka Italia ka nevojë, është një program i gjerë reformash strukturore për të përmirësuar produktivitetin. Kjo është mënyra e vetme për të arritur një rritje më të lartë afatgjatë, duke marrë parasysh demografinë e vendit. Përveç miratimit të politikave për të rritur shkallën e pjesëmarrjes së fuqisë punëtore në mesin e grave, Italia duhet të ofrojë mundësi më tërheqëse për të rinjtë e saj. Nga ana e saj, BE-ja duhet të bëjë më shumë për të ndihmuar Italinë që të ndërmarrë hapat e vështira që i nevojiten. Komisioni Evropian, Banka Qendrore Evropiane dhe qeveria gjermane kanë gabuar duke këmbëngulur në zbatimin e ngurtë të Paktit të Stabilitetit dhe Rritjes së BE-së, veçanërisht limitin prej 3% të GDP-së mbi deficitet fiskale. Megjithëse disa vende janë lejuar të shkelin limitin e deficitit gjatë periudhave sfiduese, Italia pothuajse nuk ka ofruar kurrë shumë strehim, për shkak të nivelit të lartë të borxhit. Megjithatë, siç tregon përvoja e Belgjikës dhe Japonisë, borxhi i lartë i qeverisë mund të reduktohet vetëm nëpërmjet rritjes së qëndrueshme ekonomike.
Bashkimi monetar duhet të përfshijë disa nga kompanitë më konkurruese të Italisë Duke i ndërlikuar çështjet më tej, disa reforma për të rritur produktivitetin afatgjatë mund të zvogëlojnë gradualisht rritjen në afat të shkurtër. Kështu, çdo qeveri që do të marrë masa të tilla do të duhet të ketë mundësinë e ndjekjes së stimujve kundër-ciklik. Një problem tjetër ka të bëjë me politikën monetare. BQE-ja mund të qëndrojë më e gjerë në atë se si ndjek objektivin e inflacionit prej vetëm 2%. Ky objektiv, së bashku me objektivin e Gjermanisë për 2%, e lë Italinë të mbyllur në një gjendje inflacioni të ulët, madje edhe kur mund të përfitojë nga më shumë stimuj nga politika monetare. Në këto kushte, autoritetet e BE-së do të bënin mirë që të mos kundërshtonin shumë në mënyrë agresive planet e qeverisë italiane. Nëse liberalët e zakonshëm janë të shqetësuar për implikimet e një qeverie populiste të zgjedhur në mënyrë demokratike, atëherë ata duhet të shqetësohen edhe më shumë për atë që mund të vijë më pas nëse rrethanat ekonomike përkeqësohen. Në këtë fazë, Italia ka nevojë për rritje më të fortë të GDP-së nominale. Disa do të thonë se ishte gabim anëtarësimi i Italisë në eurozonë në radhë të parë dhe se një zonë optimale e monedhës duhet të ishte më diskriminuese në anëtarësimin e saj. Por, komunitetet e biznesit gjerman dhe francez këmbëngulën se bashkimi monetar duhet të përfshijë disa nga kompanitë më konkurruese të Italisë. Dhe, dikur Italia konsiderohej e pranueshme, kështu ishin shumë vende të tjera. Në fund të ditës, ata që kanë fuqinë për të vendosur dhe zbatuar rregullat fiskale dhe monetare të BE-së, e dinë plotësisht se eurozona nuk mund të mbijetojë në një krizë të stilit grek në Itali. Është përgjegjësia e tyre në muajt e ardhshëm të sigurohemi që nuk do të vijë puna deri aty
(Kosova Sot)
Ata që kanë fuqinë për të vendosur dhe zbatuar rregullat fiskale dhe monetare të BE-së, e dinë plotësisht se eurozona nuk mund të mbijetojë në një krizë të stilit grek në Itali. Është përgjegjësia e tyre në muajt e ardhshëm të sigurohemi që nuk do të vijë puna deri aty
Pavarësisht trazirave politike dhe rreziqeve në zhvillim në nivel global, eurozona ka pasur dy vjet rritje të fuqishme ekonomike, të paktën nga standardet e saj historikisht zhgënjyese - dhe madje edhe me Britaninë e Madhe në drejtim të tërheqjes nga Bashkimi Evropian. Por, me formimin e një qeverie populiste në Itali këtë vit, nuk është më e sigurt të supozohet se ditët më të këqija të eurozonës janë prapa saj. Italia ishte vendi i parë që kam studiuar kur hyra në botën financiare në vitin 1982, kështu që unë kam një dashuri të veçantë për të. Unë punoja për një bankë shumë të madhe amerikane në atë kohë dhe unë ende mund të kujtoj bashkimin me thirrjet e shpeshta të konferencës transatlantike për të diskutuar raportin e borxhit të Italisë ndaj GDP-së. Pyetja për mendjen e të gjithëve ishte kur vendi kishte rrezik të kalonte në gjendje të pariparueshme; por kurrë nuk e bëri. Në vend të kësaj, Italia kaloi përmes, dhe ka vazhduar ta bëjë këtë që nga ajo kohë. Prapëseprapë, tani që qeveria italiane duket e gatshme për një ngecje me BE-në, nuk do të ishte e habitshme nëse do të rishfaqeshin shqetësimet për një dështim. Siç tregon përvoja ime prej më shumë se 30 vjetësh, problemet ekonomike të Italisë e tejkalojnë miratimin e euros. Ajo ka kohë që ka pasur produktivitet të dobët sipas standardeve evropiane dhe kjo ka rezultuar në rritje relativisht të ulët në dekadat para euros. Në të njëjtën kohë, rrymat rastësore të rritjes më të shpejtë rregullisht mbollën farat për krizat e ndryshme, shpesh duke rezultuar në zhvlerësimet e monedhës italiane, lirën.
Nxitja e konkurrencës Sigurisht, ka disa që tani dëshirojnë ditët kur lira mund të dobësohej për ta rivendosur rritjen. Kjo nuk është më një opsion nën monedhën e përbashkët. Por ajo që këta nostalgjikë nuk e shohin, është se anëtarësimi në euro i ka dhënë inflacionit të ulët Italisë dhe kështu normat më të ulëta të interesit. Për më tepër, ka arsye për të menduar se zhvlerësimet e lirës bënë më shumë dëm sesa të mirë. Edhe nëse ato ofronin një nxitje të konkurrencës, ato qëndronin për reforma më të ashpra strukturore që do të kishin rritur produktivitetin për një periudhë afatgjatë. Ka gjithashtu disa që besojnë se kuadri fiskal dhe monetar i eurozonës e mbyll Italinë në rritjen të dobët të GDP-së nominale, ndoshta inflacion tepër të ulët dhe borxh të lartë. Megjithatë, përpara se qeveria e re ta marrë detyrën, deficiti fiskal i rregulluar në mënyrë ciklike në Itali, në krahasim me pozicionin e saj të borxhit, shpesh ishte më tepër i përmbajtur krahasuar me pjesën tjetër të eurozonës, si dhe anëtarët e tjerë të G7 (Kanada, Francë, Gjermani, Japonia, Mbretëria e Bashkuar dhe Shtetet e Bashkuara). Megjithatë, partitë kryesore politike që qeverisnin Italinë deri në këtë vit nuk arritën rritjen e GDP-së nominale që vendi ka nevojë. Si rezultat, italianët zgjodhën një koalicion jo-konvencional, programi i të cilit kombinon politikat e mbetur populiste me ato të së drejtës populiste. Ndërsa partia Liga premton të ulë taksat, Lëvizja Pesë yjet (M5S) po ndjek një formë të të ardhurave bazë. Por, ajo për çka Italia ka nevojë, është një program i gjerë reformash strukturore për të përmirësuar produktivitetin. Kjo është mënyra e vetme për të arritur një rritje më të lartë afatgjatë, duke marrë parasysh demografinë e vendit. Përveç miratimit të politikave për të rritur shkallën e pjesëmarrjes së fuqisë punëtore në mesin e grave, Italia duhet të ofrojë mundësi më tërheqëse për të rinjtë e saj. Nga ana e saj, BE-ja duhet të bëjë më shumë për të ndihmuar Italinë që të ndërmarrë hapat e vështira që i nevojiten. Komisioni Evropian, Banka Qendrore Evropiane dhe qeveria gjermane kanë gabuar duke këmbëngulur në zbatimin e ngurtë të Paktit të Stabilitetit dhe Rritjes së BE-së, veçanërisht limitin prej 3% të GDP-së mbi deficitet fiskale. Megjithëse disa vende janë lejuar të shkelin limitin e deficitit gjatë periudhave sfiduese, Italia pothuajse nuk ka ofruar kurrë shumë strehim, për shkak të nivelit të lartë të borxhit. Megjithatë, siç tregon përvoja e Belgjikës dhe Japonisë, borxhi i lartë i qeverisë mund të reduktohet vetëm nëpërmjet rritjes së qëndrueshme ekonomike.
Bashkimi monetar duhet të përfshijë disa nga kompanitë më konkurruese të Italisë Duke i ndërlikuar çështjet më tej, disa reforma për të rritur produktivitetin afatgjatë mund të zvogëlojnë gradualisht rritjen në afat të shkurtër. Kështu, çdo qeveri që do të marrë masa të tilla do të duhet të ketë mundësinë e ndjekjes së stimujve kundër-ciklik. Një problem tjetër ka të bëjë me politikën monetare. BQE-ja mund të qëndrojë më e gjerë në atë se si ndjek objektivin e inflacionit prej vetëm 2%. Ky objektiv, së bashku me objektivin e Gjermanisë për 2%, e lë Italinë të mbyllur në një gjendje inflacioni të ulët, madje edhe kur mund të përfitojë nga më shumë stimuj nga politika monetare. Në këto kushte, autoritetet e BE-së do të bënin mirë që të mos kundërshtonin shumë në mënyrë agresive planet e qeverisë italiane. Nëse liberalët e zakonshëm janë të shqetësuar për implikimet e një qeverie populiste të zgjedhur në mënyrë demokratike, atëherë ata duhet të shqetësohen edhe më shumë për atë që mund të vijë më pas nëse rrethanat ekonomike përkeqësohen. Në këtë fazë, Italia ka nevojë për rritje më të fortë të GDP-së nominale. Disa do të thonë se ishte gabim anëtarësimi i Italisë në eurozonë në radhë të parë dhe se një zonë optimale e monedhës duhet të ishte më diskriminuese në anëtarësimin e saj. Por, komunitetet e biznesit gjerman dhe francez këmbëngulën se bashkimi monetar duhet të përfshijë disa nga kompanitë më konkurruese të Italisë. Dhe, dikur Italia konsiderohej e pranueshme, kështu ishin shumë vende të tjera. Në fund të ditës, ata që kanë fuqinë për të vendosur dhe zbatuar rregullat fiskale dhe monetare të BE-së, e dinë plotësisht se eurozona nuk mund të mbijetojë në një krizë të stilit grek në Itali. Është përgjegjësia e tyre në muajt e ardhshëm të sigurohemi që nuk do të vijë puna deri aty
(Kosova Sot)
