Asnjëherë nuk është vonë për një fëmijëri të lumtur: thuaj lamtumirë toksikëve
Kur jemi fëmijë, i shohim prindërit tanë si qenie të plotfuqishme që mund të na japin gjithçka që kemi nevojë. Megjithatë, prindërit nuk janë gjë tjetër veçse qenie njerëzore me të metat, virtytet, dobësitë dhe forcat e tyre. Me fjalë të tjera, prindërit janë fëmijë që u rritën me dëshira, të cilët ndoshta nuk patën një fëmijëri të lumtur dhe që në përgjithësi i bënin gjërat “më të mirën që mundeshin”.
Pranimi i kësaj është një shenjë pjekurie dhe, megjithëse kujtimi i saj mund të gjenerojë mall, pagjumësi dhe një mori ndjenjash të tjera të përziera, njohja e saj mund të na ndihmojë të vazhdojmë të ecim nëpër jetë dhe t’u themi lamtumirë të gjitha atyre plagëve emocionale që kemi mbajtur që nga fëmijëria.
Njohja e plagëve të prindërve për të hequr qafe vuajtjet
Bërja e prindërve tanë ose ajo që kemi përjetuar në fëmijërinë tonë fajtorë të gjërave të pakëndshme që ndodhin në jetën tonë të të rriturve është duke humbur mundësinë për të marrë përgjegjësinë për jetën tonë. Thënë në një mënyrë tjetër, sipas fjalëve të Bert Hellinger, “Të vuash gjërat është më e lehtë se t’i zgjidhësh ato. ” Kjo do të thotë se duke mbajtur vuajtjet tona, ne e lidhim veten me sistemin tonë familjar. Me fjalë të tjera, urrejtja dhe qortimi formojnë lidhje të forta sa dashuria, të cilat do të mbajnë gjithmonë pranë nesh defektet e prindërve tanë. Kjo është arsyeja pse duhet të përpiqemi të kuptojmë rrethanat që i shtynë ata të sillen në një mënyrë ose në një tjetër ndaj nesh.
Nëse e pranojmë këto dhe i lëmë të shkojnë, do të përparojmë në pjekurinë tonë emocionale. Për ta bërë këtë, Ulrike Dham sugjeron që t’i bëjmë vetes pyetjet e mëposhtme:
Si ishin prindërit tuaj?
A ishin të rreptë dhe autoritarë?
A kanë shkuar babai apo nëna juaj në shkollë dhe kanë marrë një arsim të mirë?
Ndoshta gjyshërit tuaj ishin të sëmurë apo kishin probleme me alkoolizmin? A kanë vdekur para kohe?
A janë rritur prindërit tuaj në mes të një lufte?
Çfarë gjërash duhet të përjetonin gjatë asaj kohe? A duhej të iknin apo të luftonin për jetën?
Çfarë mundësish profesionale keni shijuar?
Çfarë i ka bërë ata siç janë sot?
Prano atë që ishte dhe çlirohu prej saj
Shumë pak njerëz janë lënduar aq rëndë në fëmijërinë e tyre sa të humbasin thelbin e tyre, aftësinë e tyre për të dashur dhe për të transmetuar dashurinë. Kjo është arsyeja pse ka të ngjarë që falë vështirësive që kemi përjetuar dikur sot, ne do të jemi njerëz të fortë, të pavarur dhe të guximshëm. Ndaj ne mund të përfitojmë nga kjo për t’i dhënë vetes mundësinë që sot të derdhim ato lot që na mbytin, të pranojmë rraskapitjen, braktisjen dhe zemërimin që një ditë nuk e shprehëm dhe të përfitojmë nga ato mundësi që u shkurtuan. Për të qenë në gjendje të ndahemi plotësisht, mund t’u shkruajmë një letër lamtumire prindërve tanë, veçmas ose së bashku, në varësi të asaj që është e përshtatshme dhe sa nevojtarë jemi. Ne mund të përdorim formulat e mëposhtme:
Unë mendoj se është keq nga ju …
Unë mbaj inat ndaj teje sepse…
Më bën jashtëzakonisht të zemëruar që…
Më trishtoi që…
Më vjen keq që…
E kujtoj me mall që…
Të fal për… (por vetëm kur ndjenja është e sinqertë)
Unë e vlerësoj atë…
Nëse do të kishte vend për të, tani e tutje do t’ju kërkoja të…
Në të njëjtën mënyrë mund ta mbyllim letrën duke shkruar diçka të ngjashme me sa vijon: “Gjithçka e plotëson faktin që unë jam gjallë dhe ju keni shumë punë me të. Faleminderit, por tani e tutje jam unë ai që drejtoj jetën time dhe, për këtë arsye, ju çliroj nga çdo përgjegjësi për të…”
Kjo letër duhet të përbëjë një ritual të vogël lamtumire, ndaj duhet të krijojmë diçka që të na çlirojë nga të gjitha ato emocione që po i burgosim në letrën tonë. Mund ta lexojmë me zë të lartë për herë të fundit, ta djegim, ta grisim ose ta fusim në ujë dhe ta lëmë bojën të njolloset.
Ajo që fëmijët kanë nevojë është dashuria
Një pjesë e madhe e njerëzve të lënduar mund të përsërisin modelet e prindërve të tyre me fëmijët e tyre. Kjo është arsyeja pse është e rëndësishme që ne të zbatojmë strategjinë e “riparimit” ose, me fjalë të tjera, të qenit nëna apo babai optimal për fëmijët tanë.
Kjo është arsyeja pse është e rëndësishme që të shqyrtojmë me kujdes se si ndihemi dhe çfarë stili prindërimi duam për fëmijët tanë. Me fjalë të tjera, nëse është ndjerë nevoja për dashuri, vlerësim apo njohje, kjo është e garantuar për fëmijët tanë.
Megjithatë, është e rëndësishme që ne të përpiqemi të ruajmë ekuilibrin. Për këtë mjafton t’u kushtoni kohë, vëmendje dhe dashuri, nuk është e nevojshme t’i përkëdhelini së tepërmi, sepse kështu do t’u shkaktojmë një plagë edukative që do t’ua vështirësojë ecjen në jetë.
Ne duhet të jemi përgjegjës në vend të viktimave, sepse vetëm ne mund të ndryshojmë dhe riedukojmë veten. Vetëm në këtë mënyrë do të jemi në gjendje të parandalojmë vuajtjet dhe të shërojmë ato plagë emocionale nga fëmijëria që vazhdojnë ende në moshën e rritur.
(Kosova Sot Online)
