Letër e hapur për botën
Kur isha i vogël, ia përsërita vetes një frazë, e cila është pjesë e imja sikur të ishte gdhendur në gur: “Ai që punon shumë, merr gjithmonë atë që meriton” . Por kjo botë më ka mësuar se ai që përpiqet shumë mund të përplaset me një mur dhe përplasja i thyen kockat në shumë vende.
Si fëmijë ju vazhdimisht ëndërroni të jeni më i rritur, të rriteni, në mënyrë që të keni më shumë zë në botë dhe të bëni gjëra të mëdha. Sepse ju do të bënit një ndryshim. Dhe në këtë moment nuk ishte një ushtrim narcisizmi, por një besim që rrjedh nga pafajësia që vetëm fëmijëria mund ta kuptojë.
Është e lehtë të jesh i lumtur kur gjërat shkojnë mirë, kur rreth teje thith qetësinë që shohin vetëm sytë e një fëmije naiv në një botë plot me njerëz që pretendojnë se bëjnë një jetë filmi. Kur është e neveritshme të ankohesh dhe të jesh njeri. Kur diktatura e lumturisë ka vërshuar jetën tonë.
Por ti rritesh dhe asgjë nuk është ashtu siç ishte. Ajo që menduat bëhet një besim absurd në një botë të drejtë, një ide irracionale që dominonte jetën tuaj dhe që tani është një litar që të burgos gjoksin, një litar që ndonjëherë nuk të lë të marrësh frymë.
Rritesh dhe nuk e di më kush je sepse të mundshmet janë bërë të pamundura. Sepse ajo që keni ëndërruar si fëmijë duket e largët dhe nuk është më e arritshme. Ju rriteni dhe shihni se përpjekja nënkupton vuajtje që shpesh nuk shpërblehet.
Rritesh dhe lëndon veten, duke e qortuar veten për gjëra që as nuk i kupton, por që të lëndojnë deri në thellësi të shpirtit. Sepse ndonjëherë fjalët që i themi vetes janë britma të shurdhër që na lidhin me fajin që jeton në shpirtin tonë për humbjen e pafajësisë.
Rritesh dhe zbulon se magjia nuk ekziston, se arsyeja dëshiron të dominojë në një botë ku paarsyeja ushqen egon e atyre që kanë dhuratën e helmuar të një jete të lehtë, pa pasur nevojë të bëjnë përpjekje.
Dhe pastaj ndiheni sikur keni qenë një zhgënjim për veten dhe për ata që ju duan. Ndjehesh se ishe kaq naiv në të kaluarën dhe se hoqe dorë në të tashmen, duke e lënë veten të tërhiqej nga ai litar që të lidhi me botën që kishe ndërtuar si fëmijë dhe që të dukej e përsosur.
Por ju vendosni të mos ndaloni së ëndërruari
Por ju vendosni të mos ndaloni së ëndërruari, vendosni të mos kërkoni përgjegjësit në të kaluarën për të pranuar përgjegjësinë tuaj për të ardhmen. Ju vendosni që kur dikush është i verbër nga shikimi i diellit të padrejtësisë, ka shumë të ngjarë që ai të mos gjejë rrugën që të çon në hijen që do ta strehojë, ndërsa ai kërkon vendin e tij në botë.
Ti vendos që do të ngrihesh si feniks, do të ngrihesh nga hiri dhe do të fluturosh me kokën lart mbi detin e pavendosmërisë në të cilin u zhyte kur humbe pafajësinë, kur pushove së qeni një fëmijë që lexon tregime për të. bëhuni protagonist i historisë suaj.
Ju vendosni të merrni timonin e anijes tuaj edhe nëse është kundër rrymës. Edhe pse valët e njerëzve të tjerë ju spërkasin me qortime që pasqyrojnë zhgënjimet e tyre. Sepse ke mësuar se je i pamposhtur nëse vërtet lufton për atë që dëshiron.
Dhe megjithëse diku ora është ende kundër jush pasi nuk e keni gjetur ende vendin tuaj në botë, ju e dini se gjithçka që ia vlen në këtë jetë është gjithmonë e vështirë për t’u gjetur dhe shumë më e vështirë për t’u marrë.
Gjithashtu, tani ju e dini se si t’i përgjigjeni një pyetjeje të madhe: a është jeta mut? Po, por tashmë e kam mësuar dhe tani luaj me avantazh. Avantazhi i atyre që luftojnë, ëndërrojnë dhe këmbëngulin, i atyre që nuk dorëzohen, i atyre që vërtet jetojnë me pasion çdo hap të pasigurt që hedhin përpara, i atyre që vazhdojnë edhe me frikë. Sepse jeta është ajo, thjesht ajo.
(Kosova Sot Online)
