Politika nuk është e mundur pa teatër!

Shkruan:Mr.Ali Hertica

Pasojat nuk ishin më pak. Mosbesimi midis majtas dhe djathtas, një politikë e mprehtë polarizimi dhe ndarja nga partitë e krishtera të gjitha u kthyen, drejtpërdrejt ose indirekt, në atë natë plot ngjarje. Kështu u rrita nën hijen e asaj drame politike, e cila shpejt u bë proverbiale.Ndoshta është Ndarja e famshme midis shoqërisë dhe politikës duhet të ketë të bëjë me të. Qytetarët duan vendosmëri dhe arsyeshmëri, pa lojëra pushteti apo çikani. Ai do të preferonte të shihte një qeveri që drejton vendin me njohuri dhe drejtësi të padiskutueshme që nuk përfshin aspak politikë.

Në të njëjtën kohë, ai qytetar ankohet për shurdhërinë famëkeqe të debateve parlamentare. Pa dyshim, ka pasur më pak arsye për ta bërë këtë në vitet e fundit. Na pëlqen apo jo, politika ka të bëjë edhe një herë me shumë sesa vetëm me menaxhimin e familjes. Sa shoqërore duam të jetë shoqëria? Deri në çfarë mase jemi të gatshëm të sakrifikojmë 'veçantinë' tonë për interesin tonë ekonomik.Pikërisht njëzet e pesë vjet më vonë, rishkroi ngjarjet e asaj nate në një shfaqje. 'A nuk munden që debatet e rëndësishme përfaqësuesve të merren përsipër dhe te përgjigjet saktësisht dëshirës së çdo reporteri politik .

A është ky një deformim profesional i gazetarëve që u është dashur të dëgjojnë debatet parlamentare të zhurmshme për shumë kohë? Krahasimi i Jensma-s me tragjeditë greke tregon për diçka tjetër. Çdo vit në Athinën antike, të gjithë qytetarët mblidheshin për të parë atë që dramaturgët e tyre u kishin rezervuar atë vit. Na kanë mbetur vetëm disa nga ato pjesë - por edhe prej tyre mund të shohim se sa në to gjetën një reflektim letrar pyetjet shoqërore të kohës sonë, si në një lloj liturgjie borgjeze.

Politika dhe teatri nuk mund të ekzistojnë pa njëri-tjetrin. Një debat i mirë parlamentar është një dramë laike që inskenon tensionet brenda shoqërisë dhe - nëse gjithçka shkon mirë - rezulton në lirimin e një katarsisi: ashtu si Aristoteli shkroi për tragjedinë. Nuk ka asnjë kontradiktë midis teatrit politik dhe realitetit që duhet të shpohet.Në skenën e sallës së asamblesë së vendit, gjithashtu, ka heronj dhe horra, nënplot të djallëzisë dhe makiavelizmit - ashtu si në shoqëri. Dhe nganjëherë një pjesë bëhet aq emblematike sa qëndron për kauzën që ekspozon. 'Edipi' u bë një kompleks psikologjik, 'Nata e Schmelzer' një metaforë për dekada të polarizimit. Edhe eksperimentit të dështuar në të cilin politikanët menduan se mund të shndërroheshin politikisht në menaxhim të pangjyrë në vitet 1990 iu dha një emër me ngjyrë tragjike. Ne e quajmë atë 'vjollcë':, pëlhurë ideale për një dramë shekspiriane.

Shkrimet në këtë rubrikë nuk shprehin qëndrimet e gazetës "Kosova Sot Online".