Demagogji në të shkuarën dhe të tashmen

Shkruan: Mr.Ali Hertica

Puna filozofike politike ka pasur pjesën e saj të polemikave në të kaluarën shkaqet ,kryesisht sepse ajo e lidhi fjalën 'banalitet' me tmerret e Holokausti. Jo e palogjikshme, duke pasur parasysh se ato janë gjëja më e tmerrshme që njerëzit kanë pasur ndonjëherë me njëri-tjetrini prekur, kështu do të degradohej në diçka banale .

Një kuptim më i mirëpse Arendt e zbaton këtë koncept për shfarosjen e hebrenjve do të na shpjegonte në fakt edhe më shumëduhet të tronditë. Ajo na mban një pasqyrë, nga e keqja radikaleAjo dëshiron të tregojë se dëshiron të zhvendosë 'zonën e saj të rehatisë' nga e keqja ideologjike në të keqen indiferentenë fakt vjen nga e njëjta logjikë që mund të na çojë edhe në të kundërtën.Domethënë ajo formë e qenies që qëndron në themel të një interpretimi klasik të humanizmi, i cili thekson vlerën e brendshme të njeriut në formën e tij universaleejani. Një humanizëm që e kërkon themelin, parimin e tij të parë, në atë truall të pandarëqë na bën të gjithëve njerëz.Bërja e totalitarizmit të kuptueshëm do të jetë shtysa që Arendt të përdorë ose me fjalë të tjera, të shpikë atë fushë politike në të cilënnjeriu masiv indiferent tretet në një qenie të vërtetë të polisit.Këtë përpiqem ta sqaroj në kapitullin e parë, në të cilin diskutoj mbi totalitarizmin.

Me anë tëpër të sqaruar se çfarë do të thotë saktësisht interpretimi ekzistencial i Arendt për të qenurit dhe çfarëPasoja e kësaj është në mendimin e saj politik. Kjo më lejon ta kuptoj atëkuptimi i totalitarizmit që injoron format e tij konkrete të shekullit të 20-të. Ido të tregojë se për Arendtin e keqja e regjimeve totalitare mund të gjendet nëmjegullimi i asaj që ajo e quan sfera private dhe publike. Ndryshe nga Aristoteli për shembull,i cili sheh në shtëpinë (private) një shprehje të natyrës sonë që ne e bëjmë sa më mirëduhet të shtrihet në politikë. Unë do të shpjegoj se është pikërisht ajo natyrë që është në tëprivate, të cilën duhet ta ndalojmë nga politika. Kjo do ta bëjë të qartë pse jemi brendapjesa e dytë e kapitullit të parë – me Jean-Luc Nancy si udhëzues – ato karakteristikaduke qenë në gjendje të njohë totalitarizmin bashkëkohor. Unë do ta diskutoj këtë në bazë të asajNancy e përshkruan si tërheqjen e politikës. Për ta ilustruar këtë do ta ndjektë dallimit të Heidegger-it midis ontologjike dhe ontike, gjithashtu dallimiduke nxjerrë respektivisht politikën dhe politikën.

Unë do ta mbyll kapitullin menjë punë e fundit në Fletoret e Zeza të Nancy të Heidegger-it, për të eksploruar pasojatduke nxjerrë në pah dëshirën e tij banale për një fillim të ri.Do të shoh nëse ideja që zhvillon Laclau ka të bëjë me populizminnuk shihet më si një lloj perversioni i politikës, i ka shtuar vlerë konceptittë demagogjisë. Pas kuptimit të Arendt dhe Nancy për totalitarizmin dhepasojat për shoqërinë bashkëkohore, do të përpiqem të bëj një ndarje të ngjashme mes asaj që do ta përshkruaj si një version ideologjik dhe një version bashkëkohordemagogji. Për të arritur në përfundimin se njohja e çdo interpretimi të demagogjisë,kërkon vëmendjen tonë të vazhdueshme në formën e një përcaktimi të përhershëm të asaj që Laclau përshkruan si 'thellësi hegjemonike .Në mbrojtjen e tyre të retorikës, sofistët grekë i përmbahen pikëpamjes se të gjitha vlerat njerëzore janë kapur në një proces ndryshimi (gjithçka bazohet në konventë). Si pasojë e këtij relativizmi historik fjala njerëzore kthehet në dhunë. Sokrati dhe Platoni donin të mbronin mundësinë e filozofisë. Nëse fjalimi njerëzor nuk është gjë tjetër veçse retorikë, atëherë e mira është fuqi dhe dallimi midis virtytit dhe kënaqësisë shfuqizohet. Sokrati merrej kryesisht me çështjen e njohjes së virtytit, si kusht i domosdoshëm i jetës së mirë; ai u përpoq të tregonte se virtyti është një shprehje e arsyes tek njeriu (dhe jo thjesht e pëlqimit) dhe vlefshmërinë e së mirës e bazoi në natyrën e shpirtit njerëzor. Platoni e konsideroi këtë themel antropologjik si të pamjaftueshëm; pasi konvencionalizmi nënkupton një ontologji ndryshimi, e mira duhet të ketë një bazë ontologjike (Ideja e pandryshueshme është burimi i gjithë së vërtetës dhe realitetit). Edhe pse Aristoteli theksoi ndryshimin midis njohurive teorike dhe praktike (vetëm njeriu i virtytshëm e njeh të mirën konkrete), megjithatë ai e lidhi të mirën praktike me "natyrën", e konceptuar si parim aktiv i ndryshimit. Doktrina e Platonit për mbretin-filozof duhet kuptuar në dritën e polemikës midis retorikës dhe filozofisë.

Drejtësia presupozon që autoriteti politik mund t'i nënshtrohet justifikimit të arsyeshëm, pra që filozofia drejton politikën. Kur, megjithatë, të menduarit është besimtar, filozofia duhet t'i lërë vendin retorikës dhe retorikët (të cilët u bëjnë thirrje ndjenjave) vendosen në fron. “Misologjia” (përçmimi i arsyes) është terreni pjellor i demagogjisë dhe shtypjes.Tijdschrift voor Filosofie, i themeluar në vitin 1939, është i hapur për të gjitha tendencat e të menduarit dhe për fusha të ndryshme të filozofisë. Ai përmban kontribute tematike, historike dhe kritike, si dhe rishikime dhe bibliografi përshkruese, të shkruara nga filozofë nga vende të ndryshme .

Shkrimet në këtë rubrikë nuk shprehin qëndrimet e gazetës "Kosova Sot Online".