Fituesi i “Topit të Artë” në mbrojtje të Ukrainës: Unë dhe djali nuk kishim dyshime, unë jam njësoj si të tjerët

Igor Belanov, fituesi i “Topit të Artë” në vitin 1986, ka vendosur të angazhohet dhe të luftojë për vendin e tij kundër Rusisë, transmeton "Kosova Sot Online".

Ish-futbollisti i njohur ukrainas është përfshirë në këtë luftë që nga fillimi i saj, në shkurt të vitit të kaluar.

Legjenda e Ukrainës së fundmi ka dhënë një rrëfim për mediumin spanjoll “AS”, të cilin mund ta lexoni më poshtë:

Si legjendë e futbollit ukrainas, cili është mendimi juaj për konfliktin Ukrainë-Rusi?

Nuk ka asnjë konflikt! Harrojeni përdorimin e kësaj fjale! Është një luftë! Është një akt agresioni të padrejtë ndaj vendit tim. Çdo ditë Rusia lëshon dhjetëra raketa në territorin e Ukrainës. Hidhni bomba nga avionët ushtarakë, nga anijet, nga nëndetëset. Dronët e tyre vrasin civilë të rritur dhe fëmijë, dhe ushtarët në vijën e frontit vriten gjithashtu. Ky nuk është një konflikt! Është një luftë! Dhe vetëm sepse një ‘car’ gjakatar i pakënaqur në Kremlin dëshiron të hyjë në histori. Dhe rezulton se nuk ka hyrë në histori, por përkundrazi ka dështuar në maksimum. Të gjithë do ta kujtojnë Putinin si një vrasës, agresor, tiran, grabitës dhe përdhunues.

Si e kujtoni fillimin e luftës?

Më kujtohet në mënyrë perfekte. Ishte 24 shkurt 2022. Në orën 04:00 të mëngjesit i gjithë vendi u zgjua nga shpërthimet e raketave dhe bombardimet. Rusia filloi një luftë kundër Ukrainës.

Dhe ti, një Top i Artë, as më shumë e as më pak, vendose të shkosh në front…

Po atë ditë, po. Shumica prej nesh, burrat, vendosim të ngrihemi për të mbrojtur atdheun dhe familjet tona. Unë nuk jam ushtar dhe kjo është arsyeja pse u bashkua me ekipin e mbrojtjes të qytetit tim të lindjes, Odessa. Në atë kohë, shkurt-mars 2022, ekzistonte një probabilitet i lartë i një pushtimi nga forcat detare ruse në Odessa, si dhe një sulm nga trupat nga pala e Krimesë e pushtuar nga armiku. As unë, as djali im i madh Valery nuk kishim dyshime. Morëm armët dhe u takuam në guroren paraushtarake për t’i bërë ballë ndërhyrjes.

Lexoni edhe:

Gazeta e famshme amerikane “POLITICO” ia rikujton Kosovës që SHBA është jetike për sigurinë

Dhe çfarë thonë luftëtarët kur e gjejnë veten krah për krah me një lojtar legjendar, një nga më të mirët në Ukrainë?

Ushtarët nuk thonë absolutisht asgjë. Në radhët e regjimentit tonë, Igor Belanov është një tjetër, njëri prej tyre, një qytetar i Ukrainës, një baba, një bashkëshort, një mbrojtës, një patriot. Unë jam si ata. Ka shumë ukrainas të famshëm që kanë mbrojtur atdheun e tyre që në ditët e para të luftës, jo vetëm unë. Ne nuk jemi as më të mirë e as më keq se pjesa tjetër e ushtarëve. Ne bëjmë çmos për të mbrojtur shtëpitë tona. Është detyrimi ynë.

E keni marrë ndonjëherë Topin e Artë?

Po, unë ua sjell Topin e Artë ushtarëve tanë. Për ta është një gëzim, janë emocione shumë pozitive. Për njerëzit në Evropë është e vështirë të kuptohen, por këto janë momente që u duhen të gjithë ushtarakëve, mjekëve, vullnetarëve… Ata duan të ndjejnë “shijen e jetës normale”. Futbolli, si një sport masiv, i rikthen ata për pak çaste në jetën e tyre në kohërat e qeta, kur një djalë i ri ishte trajner, shofer, artist apo sportist dhe kishte profesionin e tij, jetën, dëshirat dhe dëshirat e tij. planet, dhe të gjitha këto, përfundoi brenda një dite. Ata duhej të merrnin armët në duart e tyre dhe të mbronin vendin e tyre kundër agresionit rus.

Cili është reagimi i ushtarëve kur shohin trofeun?

Mundësia për të prekur Topin e Artë, një trofe kaq legjendar, është shumë emocionuese dhe prekëse sepse ky trofe nuk është i fshehur në një muze, por është afër në pjesën e përparme. Janë emocione të pabesueshme! Sytë e ushtarakëve janë të ndritshëm dhe të gëzuar! I them gjithmonë të gjithëve se Topi i Artë është një trofe për një ekip të tërë, për të gjithë tifozët, nuk është trofeu im personal. Është një Top i Artë kombëtar, që i përket popullit tonë. Nuk e kam fshehur kurrë dhe as nuk do ta fsheh. Unë jam i hapur për publikun. Dhe jam i lumtur dhe krenar që e sjell atë pranë heronjve tanë.

Është e pabesueshme se çfarë është në gjendje të gjenerojë futbolli…

Futbolli është një nga mundësitë e vogla për të ndryshuar jetën tuaj. Kjo ju lejon të kaloni disa orë nga lufta në sport. Kjo është arsyeja pse çdo fitore e ekipeve tona dhe kombëtares sonë ka një rëndësi kaq të madhe dhe motivuese për heronjtë tanë. Prandaj futbolli për ta është një arratisje nga jeta normale.

Do të jeni bërë edhe më shumë legjendë se sa ishit.

Për mua është e rëndësishme të jem një njeri normal me një karakter shumë normal. Ka një fjalë që është “njerëzimi” dhe unë jam akoma njeri. Unë tashmë kam demonstruar gjithçka që kam mundur në rininë time në stadiume. Tani e shijoj jetën dhe gëzoj çdo mundësi për të komunikuar me njerëzit. Ata janë të lumtur që më shohin. Së bashku kujtojmë sukseset tona, flasim për jetën. Dhe kjo më bën të lumtur sepse kam ende marrëdhënie të mira me ata që e duan futbollin dhe kujtojnë kohët e fitoreve dhe lavdisë sonë.

E konsideroni veten shembull në moshën 62 vjeçare?

Ndjej një përgjegjësi të madhe. Trofeu im më motivon, më detyron të jem në formë të mirë. Të rinjtë më shikojnë dhe unë duhet të jem shembull i mirë për ta. Unë u tregoj gjithmonë fëmijëve se çdo futbollist i vogël mund ta fitojë Topin e Artë duke punuar shumë dhe duke besuar në ëndrrën e tyre. Nuk ka asgjë të pamundur. Me dëshirë të madhe, gjithçka është e mundur.

Topi i Artë që fituat më 1986 e kishte Butrageñon në pozitën e tretë…

Po… Çfarë lojtari. Për mua Butragueño ishte një personazh me talent dhe respekt të madh. Ai ishte një futbollist shumë kreativ, futbolli i tij ishte art. Më kujtohet Quinta del Vulture! Ishte fantastike! Ishte një nder i madh për mua që të konkurroja për Topin e Artë në 1986 kundër dy gjenive të futbollit, Gary Lineker (i dyti) dhe Emilio Butragueño (i treti).

Nuk është e lehtë të fitosh trofeun nga një lojtar i Barçës dhe një tjetër nga Madridi, si ata atëherë…

Sipas mendimit tim, të dy ishin fitues shumë të denjë të Topit të Artë atë vit. Vetëm “fati nga Odessa” më lejoi të fitoja titullin në atë kohë. Në vitin 2010, miku im i madh dhe ambasadori nderi i Ukrainës në Spanjë, një biznesmen nga Alicante i quajtur Jesús Sola, më prezantoi personalisht me Butragueño në Santiago Bernabéu. Ishte një takim i madh. Emilio, i cili është një personazh qesharak, më tha: “Je ti që më vodhe Topin e Artë!”

E keni parë njëri-tjetrin më shumë herë?

Po, atëherë ne u takuam në Kiev në finalen e Ligës së Kampionëve me një fitore të shkëlqyer për Real Madridin. U takuam edhe dy herë të tjera në Kiev, kur Emilio përuroi shkollën e Madridit për fëmijët jetimë në Ukrainë. Tani mund të them se Emilio është një mik i madh i Ukrainës, një njeri me zemër të madhe dhe një shembull i një historie të suksesshme në futboll dhe në jetën sociale dhe profesionale. Shpresoj që fati të më japë mundësinë të shoh miqtë e mi spanjollë shumë shpejt.

(Kosova Sot Online )