Lexoni edhe:
Ngjarje e vërtetë: Diktatori në shtëpinë tonë (2)
Ngjarje e vërtetë: Diktatori në shtëpinë tonë (3)
- Çka kemi për drekë? - më pyeti derisa i vendoste gjësendet e saj në rafte. Me atë rast as që më shikoi. - Një supë perimesh dhe mish pule. - Ti e di se nuk më pëlqen mishi i pulës! - bërtiti duke e ngritur kokën kah unë. - Tani dëshiron që të më terrorizosh me ushqime të këqija, a? Unë nuk do ta ha këtë! - Por, nënë… - u mundova që të kundërshtoja, por më kot. - Unë e thashë atë timen dhe, kaq! Mundesh ti edhe më mirë, që të përgatitësh diçka tjetër. Ende nuk e kisha të qartë çka i mungonte pulës së pjekur. Për Hanën dhe Luanin ai ishte ushqimi i tyre i preferuar. E, në anën tjetër, nuk kishim para për filetë viçi. - Mirë, nënë, do të mundohem - thashë dhe dola nga dhoma.
Çka donte? - më pyeti Vegimi i mërrolur, në sallon. - Kurrgjë - thashë duke bërë me dorë. - Nuk dinte ku t'i vendoste gjërat e veta. Pak më vonë erdhën Luani dhe Hana. - Gjyshja është këtu - ua tërhoqi vërejtjen Vegimi sapo ata hyrën në derë, çka ndikoi që fytyrat e tyre të bëheshin të mrrolura. - Silluni mirë! - iu thashë, para se ta bënin ndonjë gabim. Që të dy më shikuan me sy të hapur, duke mos kuptuar se ku kishin gabuar. - Oh, ja edhe rinia - tha nëna, e cila sikur u gëzua në fillim, por më pas menjëherë filloi me mënyrën e saj të rëndomtë të komunikimit. - Hana, Hana… pse nuk i shkurton flokët? A e di si thonë? Flokët e gjata, mendtë e shkurtra... Kur pa se komenti i saj nuk shkaktoi asnjë reagim, përpos habisë, ajo iu gjuajt Luanit. - E ti? Çka je tkurrë kështu? Më shumë dukesh si një femër, sesa si djalë, i gatshëm për martesë.
Gjyshe, unë ende nuk jam për martesë - tha Luani duke u munduar që ta ruante mirësjelljen, por nëna vazhdoi me të vrazhdët. - Me të vërtetë nuk je... e as që do të jesh ndonjëherë! - Nënë… - thashë, duke u munduar që ta ndalja. Por, më kot. - Nuk është për t'u habitur, kur dihet se çfarë babai ke. Edhe ai, më mirë sikur të mos ishte martuar kurrë. Molla bie nën mollë. - Nënë! - i bërtita me një zë aq të lartë, sa që ajo u ndal. E shikova me frikë Vegimin, duke u tmerruar nga reagimi i tij i mundshëm. Flokët i ishin ngritur përpjetë, sikur ta kishte zënë rryma, kurse në fytyrë ishte bërë i verdhë si limoni. - Nuk do ta ofendojmë njëritjetrin, por do të hamë në qetësi - thashë me një ton të gëzuar prej zori, duke e vendosur gjellën në tryezë. Nuk vonoi shumë, e ajo foli sërish.
Kurrë nuk ke qenë kushedi çfarë kuzhiniereje. E, si duket, asgjë nuk paska ndryshuar. Kështu kaloi dita e parë jona bashkë me nënën. Por, nëse edhe na ishte dukur një ditë e tmerrshme, ajo nuk ishte asgjë krahasuar me ditët e tjera. Vetëm atëherë pamë se mungesa e parave nuk ishte asgjë, ishte një problem i vogël. Më parë, të paktën, e kishim lirinë e asaj se çka do të bënim dhe si do ta bënim atë, por tani kjo kishte ndryshuar. Më nuk mund ta shikonim programin TV që na pëlqente, nuk mund të hanim atë që na pëlqente, thënë shkurt, brenda natës e humbëm lirinë dhe paqen shpirtërore. E, grindjet tona të përditshme dukeshin kështu: - Nuk më pëlqejnë peshqit! Nuk do ta ha këtë - tha ajo një ditë me zemërim, duke shtyrë pjatën me peshq, të cilët na i kishte sjellë disa ditë më parë një mik. - Ti the se nuk të pëlqen mishi i pulës. E, tani, as peshku nuk të pëlqen, a? - Peshqit janë për ata që dinë t'i hanë. A dëshiron që të vdes nga ndonjë asht në fyt, a? (Vijon)
(Kosova Sot Online)
